เมื่อพระพุทธเจ้าหลวงทรงหิว
พระบาทสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงทรงพระราชนิพนธ์ถึงคืนวันที่ 18 ตุลาคม พุทธศักราช 2451 ขณะเรือพระที่นั่งกำลังแล่นกลับจากยุโรปสู่ประเทศไทย ทรงบันทึกไว้ในพระราชหัตถเลขา ฉบับที่ 42 ชื่อบันทึกว่า "ความหิว" ...
"พ่อนอนหลับ 1 ทุ่ม ไปตื่นขึ้นด้วยความหิว ได้ความว่า 10 ทุ่มครึ่ง นึกว่าจะแก้ได้ตามเคย คือดื่มน้ำลงไปเสีย 3 อึก จึงได้ดื่มแล้วนอนสมาธิต่อไป
...
ใหม่ๆ ให้เสียวในคอ แลเหนปลากุเราทอดใส่จานมาอยู่ที่ไนยตา ขับไล่กันพอจะจางไป..
ไข่เค็มเป็นมันย่องมาโผล่ขึ้นแทน แล้วคราวนี้เจ้าพวกแห้งๆ ปลากระบอก หอยหลอด น้ำพริกมาเป็นแถว เรียกน้ำชามากินเสียครึ่งถ้วย เปิดไฟฟ้าขึ้นอ่านหนังสือ จะให้ลืมพวกผีปลาผีหอยหลอด ...
...
ในใจกำลังนึกอยู่นั่นเอง เข้า (ข้าว) กับแกงเผ็ดก็โผล่ขึ้นมา ในไนยตาก็หลับๆ ไข่เจียวจิ้มน้ำพริก ประเดี๋ยวทอดมันกุ้ง ปลาแห้งผัด ผัดอะไรมากันล้อหลอกเสียใหญ่ หลับตาไม่ได้ต้องลืม ลืมก็แลเห็นแกงเทโพหลอกให้ กำลังตื่นๆ เช่นนั้น จนชั้นยำแตงกวาก็พลอยกำเริบ ดีแต่ปลาร้า ขนมจีนน้ำยา ฤาน้ำพริกก็ไม่ยักมาหลอก มีแต่เจ้ากะปิคั่วมาเมียงมองอยู่ไกลๆ เห็นจะไม่ได้การ.."
นับว่าศัตรูหลักของความ "ไกลบ้าน" ของคนไทยคือความโหยหาอาหารไทยซึ่งมีมาตลอดทุกยุคทุกสมัย และหาใช่แต่ชนชั้นสามัญไม่ ทว่าบรรพบุรุษไทยก็ได้ทรงต่อสู้กับความยากลำบาก ผ่านพระราชภารกิจนานัปการมาตลอดบนเส้นทางสายประวัติศาสตร์ของบ้านเมืองเราเช่นกัน เพียงแต่ในรูปแบบที่ต่างกันอยู่บ้างเท่านั้น
Yorumlar